જેવા છો એવા દેખાશો,

ચ્હેરા બદલી ક્યાં સંતાશો?

પરદો ઊઠે ને ભજવાશો,

પરદો પડશે, પાછા જાશો.

ઊલટથી જો આવ્યું છે તો,

ગીત કહો ને! ક્યારે ગાશો? 

જૂઠ્ઠાના સઘળા સંગાથી,

સાચું કહેશો તો દંડાશો.

જીવતરના અંધારે જીવણ!

ક્યાં લગ આમ જ ગોથાં ખાશો?

સૂરજ થાવું અઘરું છે તો,

દીવો થઈને સ્હેજ પ્રકાશો.

: હિમલ પંડ્યા

चाहे दिन भर रहो हिज़ाबों में,

तुमको आना है मेरे ख्वाबों में!

तेरे आंचल को छु लिया होगा!

खुश्बु यूं ही नहीं गुलाबों में.

प्यार मुझसे है, मुझको दिखता है;

चाहे इनकार हो जवाबों में.

तुमने आँखों से पिलाई होगी,

वरना कैसा नशा शराबो में? 

अब बिना ड़र के घूम सकते है,

लोग चेहरे लिए नकाबों में.

वो सबक जिंदगी सिखाएगी,

जो नहीं थे कभी किताबों में.

:  हिमल पंड्या

मुझे तुम अपनी आँखों में बसा लो, ख़्वाब इतना है,

मुझे तुम अपने ख़्वाबों में सजा लो, ख़्वाब इतना है.

बड़ी मुद्द्तसे सन्नाटे में ही सोने की आदत है,

मगर तुम अपनी आहट से जगा लो, ख़्वाब इतना है.

अगर देखो कहीं तो सिर्फ बस मेरी तरफ देखो! 

जमाने भर से तुम नजरें हटा लो, ख़्वाब इतना है.

मेरी बांहों में बांहें डाल कर कुछ़ देर तो बैठो!

करीब आ जाओ, सीने से लगा लो, ख़्वाब इतना है.

मैं चाहत के हुनर दो-चार अपने साथ लाया हूं,

अगर चाहो तो मुझको आज़मा लो, ख़्वाब इतना है.

सितारें तोड़ कर तेरे लिये ला सक्ता हूं लेकिन,

मेरे संग चांद पर तुम घर बसा लो, ख़्वाब इतना है.

: हिमल पंड्या

थी चंद पलों की वो मुलाक़ात मेरे यार!

कैसे मगर गुज़रेगी अब की रात मेरे यार?

क्या शर्म, क्या लिहाज़, क्या मजबूरी, कैसा डर?

सब कुछ़ बहा के ले गई बरसात मेरे यार!

जो कुछ़ हुआ अब उसका क्यूं अफ़सोस हम करे?

बस में हमारे कब थे वो हालात मेरे यार!

यूँ फासलों से तंग थे इतने कि जब मिले;

होनी ही थी तो हो के रही वो बात मेरे यार!

लफ़्ज़ों ने साथ छोड़ दिया वक़्त देख कर,

कुछ इस तरह बयाँ हुए ज़ज़्बात मेरे यार!

तन्हा कहाँ रहा ये सफ़र जिंदगी का अब?

है साथ तेरी यादों की बारात मेरे यार!

: हिमल पंड्या

घर से निकला तो हाज़ी हो चला है,

देख! काफिर नमाज़ी हो चला है;

वक्त वाकई में बूरा है अपना,

हर गुनहगार काज़ी हो चला है!

इश्क का मर्ज़ मुद्दतों से था,

और अब लाईलाज़ी हो चला है; 

वो मेरे बस में अब नहीं होता,

दिल जरा बदमिजाज़ी हो चला है;

तेरे जाने पे जो खफ़ा-सा था,

तेरे आने से राज़ी हो चला है.

: हिमल पंड्या

लोग मेरी तरक्की से हैरान थे,

हाँ, मगर दोस्त सारे परेशान थे.

जूड़ गए साजिशों में जो, उनमें भी तो

थोड़े नादान थे, थोड़े अन्जान थे.

हम भी आपे से बाहर हुए भूल कर,

हम यहां दो घड़ी के ही महेमान थे. 

रोज मर मर के जीना पड़ा है हमें,

जिन्दगी! कैसे तेरे भी फरमान थे!

होंसलों ने सफ़र को मुकम्मल किया,

वरना राहों में हर वक़्त तूफ़ान थे.

आज बे-रंग बे-नूर जो दिख रही,

हम उन्ही महफ़िलों की कभी शान थे.

: हिमल पंड्या 

પબ્જીમાં મોહ્યો છે કાનો!

ઈન્સ્ટા પર રાહ જોઈ બેઠેલી રાધા મનમાં સંતાપ કરે છાનો.

સાવે અજાણી કો’ ગોપી સાથેનો કાને મૂક્યો છે વોટ્સએપમાં ડીપી,

એકલી પડે ને રાધા મથતી ઊકેલવા અઘરી આ દેખાતી લિપી!

એસએમએસ મૂક્યો જશોદાને - કે’તી તી કેદિ’ની, મારું ક્યાં માનો?

ગેલેરી ફંફોસી ગોતી ઈમેજ એક મટકીની, કાને જે ફોડી

વાંસળીના સૂરોની એમપીથ્રી ફાઈલ હતી ક્લાઉડમાં સંઘરેલી થોડી

એફબીની મેમરીમાં જઈને વાગોળે રાધા વીતેલો ગાળો મજાનો.

વિચારે રાધા કે નંદજીનું આઈડી છે, જોડી દઉં એને આ લૂપમાં? 

કાનાની સઘળીયે લીલાનો ભાંડો હું ફોડું ગોકુળ નામે ગૃપમાં?

કહી દેશે કો’ક પછી - એકલીનો થોડો છે? કાનો છે અહીંયા બધાનો.

પબ્જીમાં મોહ્યો છે કાનો!

ઈન્સ્ટા પર રાહ જોઈ બેઠેલી રાધા મનમાં સંતાપ કરે છાનો.

: હિમલ પંડ્યા 

એક ચહેરો તરવરે કાગળ ઉપર,

ને ઉદાસી અવતરે કાગળ ઉપર.

સ્વપ્ન જે સળગી ગયેલું આંખમાં,

રાખ બસ, એની ખરે કાગળ ઉપર.

કો’ક મારામાંથી નીકળીને પછી,

મારો પીછો આદરે કાગળ ઉપર.

શાહી પીડાને, કલમ ચિત્કારને,

કોણ કોને છાવરે કાગળ ઉપર?

દર્દને રંગે, ડૂમાઓ ચિતરે;

શું બીજું શાયર કરે કાગળ ઉપર?

એ વફાનું બેસણું રાખે, અને-

એક-બે ફૂલો ધરે કાગળ ઉપર.

માછલીની આંખ અહીં વિંધ્યા કરું!

કોઈ આવીને વરે કાગળ ઉપર.

: હિમલ પંડ્યા

આ ઉદાસીની ક્ષણો લંબાઈ ગઈ છે;

ને સમયની ચાલ પણ બદલાઈ ગઈ છે;

હું ખુશીને શોધવા બેઠો પરંતુ,

આડે હાથે ક્યાંક એ મૂકાઈ ગઈ છે;

શું થયું? ને શું થશે? ની લ્હાયમાં બસ,

સાવ જાણે કે મતિ મુંજાઈ ગઈ છે;

જોઉં રઘવાયો થઈ હું રાહ એની!

જિંદગી જાણે કશે અટવાઈ ગઈ છે;

આ બધી તકલીફો, પીડાઓ, વ્યથાઓ,

તારા હોવાથી ફરી સચવાઈ ગઈ છે;

તું મળી, જાણે મળ્યું પાનું હુકમનું,

"પાર્થ" લ્યો, બાજી ફરી પલટાઈ ગઈ છે.

: હિમલ પંડ્યા 

चाहिये जब वो तब नहीं आता,

सबके हिस्से में सब नहीं आता.

कैसे बेवक्त आ गए हो तुम!

इश्क! तुम को अदब नहीं आता? 

झूठ़ बोले, तो जीत ले उनको!

हमको ऐसा कसब नहीं आता.

शायरी दे के मुझको जाता है,

दर्द ये बेसबब नहीं आता.

अश्क मत ढूंढिए इन आंखों में,

पहले आता था, अब नहीं आता.

रब के हाथों का है खिलौना तू,

तेरे हाथों में रब नहीं आता.

खुश रहो तो खुशी मिले, लेकिन-

बहुतों को ये ढब नहीं आता. 

: हिमल पंड्या

जो हुआ - है तेरे भले के लिए,

एक मौका है सोचने के लिए

बस, ये तासीर है जमाने की,

सब मज़ा लेते है मज़े के लिए

ज़ख्म को ढंक ले मुस्कुराहट से,

वो फिर आएंगे देखने के लिए

दूर जाना है? दूर जा, लेकिन-

वक़्त इतना है भागने के लिए? 

तेरे हक़ में नहीं वो आएगा,

क्यूं रुका है तू फैंसले के लिए?

दिल से कब तक लगाए बैठ़ेगा?

भूल होती है भूलने के लिए.

: हिमल पंड्या 

સમંદર ગળી જાઉં એવું બને!

કાં પાછો વળી જાઉં એવું બને!

હું જાતે બળી જાઉં એવું બને!

અને ઝળહળી જાઉં એવું બને!

બધા શસ્ત્ર મારી કને હો છતાં-

હું ભયથી છળી જાઉં એવું બને!

છું આપત્તિ સામે અડીખમ ઉભો!

છતાંયે ચળી જાઉં એવું બને!

તને શોધવાની મથામણ મહીં,

મને હું મળી જાઉં એવું બને!

મળે હૂંફ જો તારા સાનિધ્યની;

તરત ઓગળી જાઉં એવું બને!

મને હું કશું કામ લાગ્યો નથી;

તને હું ફળી જાઉં એવું બને!

: હિમલ પંડ્યા

તમે જ્યાં જઈને પસ્તાયા, એ રસ્તે ના જશો પાછા,

નથી ત્યાં કોઈ પણ ફાવ્યા, એ રસ્તે ના જશો પાછા.

ઘણાયે ચાંદ-તારાઓ તમે જોયા ને દેખાડ્યા!

ક્યાં એકે હાથમાં આવ્યા? એ રસ્તે ના જશો પાછા.

તમારા કાનમાં એ ઝેર કેવળ ઘોળશે નક્કી,

નથી અત્તરના એ ફાયાં, એ રસ્તે ના જશો પાછા.

હુલાવી પીઠમાં ખંજર, મૂકીને દોટ ભાગ્યા’તા,

હશે એ ક્યાંક સંતાયા, એ રસ્તે ના જશો પાછા.

ઘણાંને આંગળી ચિંધી, ઘણાં રસ્તા બતાવ્યા પણ-

પછી જાતે જ અટવાયા, એ રસ્તે ના જશો પાછા.

મજાનો એક માણસ ભીતરેથી માંડ જડ્યો છે,

હવે ખુદની મૂકી માયા એ રસ્તે ના જશો પાછા.

: હિમલ પંડ્યા 

કોઈ આવીને ઊકળતા શ્વાસને ઠારી ગયું!

જીવતા તાર્યો નહિ પણ લાશને તારી ગયું!

કોણ જાણે આટલી શાને ઉતાવળ આદરી?!

તું હૃદય વહેલું બધા કામોથી પરવારી ગયું!

ચાર દિવસ જીવવાનું છે જ એવા વ્હેમમાં,

બે દિવસ ચાલી રમત ત્યાં તો જીવન હારી ગયું! 

હાથમાં મારા હતું સુકાન તો છેવટ સુધી,

તો ય જાણે કેમ કોઈ નાવ હંકારી ગયું!

જે કશું મારામહીં મારું હતું એ ક્યાં રહ્યું?

કો' દિલાસો દઈ ગયું, કો' આંસુઓ સારી ગયું!

હું કલમને હાથમાં લઈ સાવ બસ બેઠો હતો;

કોણ આ કાગળ ઉપરનું શિલ્પ કંડારી ગયું!?

: હિમલ પંડ્યા

ઊડતા રહો છો શાને તમે આટલા હવામાં?

નહીં વાર લાગે સ્હેજે સાચે ઊડી જવામાં.

કૈં કેટલાં યે થોથાં ઊથલાવતા ફરો છો!

ઊણાં જ ઊતર્યા છો બે આંખ વાંચવામાં.

દેખાતું હોય છે એ હોતું નથી હંમેશા,

એથી જ ચૂક થાતી માણસને માપવામાં.

ધીરજથી કામ લઈએ, ગમતું જ સહુને કહીએ,

ગુમાવતા બધુંયે બહુ આકરા થવામાં.

જીવાડી ક્યાં શકે છે? મરવા ય નથી દેતી!

એવું તે શું ભળ્યું છે આ આપણી દવામાં?

લ્યો, તકલીફોની સામે આબાદ હું ટક્યો છું,

ખોટા પડ્યા છે તેઓ ભાવિને ભાખવામાં!

હિંમતથી રાત કાળી આખ્ખી અમે વિતાવી,

ક્યાં વાર છે હવે તો ભળભાંખળું થવામાં?!

: હિમલ પંડ્યા

ઈચ્છાઓ થઈ છે બળવત્તર,

સપનાંઓએ ફાડી પત્તર

તમે તેરની વાત કરો છો,

પણ અહીંયા તૂટે છે સત્તર

ઘર તો ખેર, ઘણું નાનું છે;

પણ માથે છે મોટું છત્તર

સાવ બ્હારનું પૂછાયું છે,

બોલ, શું દેવો આનો ઉત્તર?

મારી ગઝલો જોઈ એ બોલ્યા!

ઉકરડે છાંટ્યું છે અત્તર

કલમ ભરોસો રાખી બેઠી!

नाम करेगा मेरा पुत्तर.

: હિમલ પંડ્યા 

જેમ ઘૂઘવતો દરિયો જુએ વાટ નદીની એમ

ચાલ ને કરીએ પ્રેમ!

આંખોને હરખાઈ જવાનું કારણ કોઈ દઈએ,

સદીઓના એકાંતને આજે મારણ કોઈ દઈએ,

અંધારા ખૂણે અજવાળું પાથરે સૂરજ જેમ

ચાલને કરીએ પ્રેમ!

સાથ આપણો દેશે મબલખ યાદોની સોગાતો,

આરંભાશે એમ પછી તો અંત વગરની વાતો,

હૈયામાંથી જાણે પ્રકટે સઘળું હેમ જ હેમ

ચાલને કરીએ પ્રેમ! 

જેમ ઘૂઘવતો દરિયો જુએ વાટ નદીની એમ

ચાલ ને કરીએ પ્રેમ!

: હિમલ પંડ્યા

એકધારું આગમાં તપવું પડે!

એ પછી ઓ દોસ્ત! આ સપનું ફળે.

એકસરખો લાલ રંગ સ્વીકારીએ,

તો જ કૈં લીલું ને કૈં ભગવું જડે.

ના, કદમબોશી ન ફાવી કોઈની,

લોહી એથી આપણું હલકું ઠરે.

તું ય જે મનમાં છે એ કહીને જજે,

મેં ઊતાર્યું છે ઘણું કડવું ગળે.

કંઈ નથી જો હાથમાં, તો હાથમાં-

શું હશે કે જે સતત નડતું રહે? 

જિંદગીમાં એમ એ આવી ગયા!

ડૂબવાના હો અને તરણું મળે.

ભાગ્યમાં એના સદા બરકત રહી 

બસ, કવિતાઓથી જે ગજવું ભરે.

: હિમલ પંડ્યા