અર્થના કુંડાળાંમાં અટવાય છે,

શબ્દ રોજેરોજ ગોથાં ખાય છે.

જે ખરેખર બ્હારથી દેખાય છે,

એ કશે ના હોય છે, ના થાય છે.

તું કહે છે એટલે માની લઉં,

તું કહે છે એ હંમેશા થાય છે.

કોણ જાણે શું હવે દઈને જશે?

આ દશા સુખ-ચેન તો લઈ જાય છે.

આંસુઓએ બેધડક પૂછી લીધું!

એ જ રસ્તે કાં ફરીથી જાય છે?

બહુ ભરોસો રાખશો ના વાત પર,

જિંદગી નામે અહીં અફવા ય છે. 

આવવા જેવું જ ન્હોતું અહીં સુધી,

એ અહીં આવ્યા પછી સમજાય છે.

હું બીજું તો શું કહું એના વિશે?

ખોટ છે, ને ખોટ તો વરતાય છે.

: હિમલ પંડ્યા