એકધારું આગમાં તપવું પડે!

એ પછી ઓ દોસ્ત! આ સપનું ફળે.

એકસરખો લાલ રંગ સ્વીકારીએ,

તો જ કૈં લીલું ને કૈં ભગવું જડે.

ના, કદમબોશી ન ફાવી કોઈની,

લોહી એથી આપણું હલકું ઠરે.

તું ય જે મનમાં છે એ કહીને જજે,

મેં ઊતાર્યું છે ઘણું કડવું ગળે.

કંઈ નથી જો હાથમાં, તો હાથમાં-

શું હશે કે જે સતત નડતું રહે? 

જિંદગીમાં એમ એ આવી ગયા!

ડૂબવાના હો અને તરણું મળે.

ભાગ્યમાં એના સદા બરકત રહી 

બસ, કવિતાઓથી જે ગજવું ભરે.

: હિમલ પંડ્યા