(ગઝલને પ્રાણવાયુ સાથે સરખાવનાર કવિ મનોજ ખંડેરિયાના સ્મરણ અને વંદન સાથે એક રચના)

મેં ઘણી વાર એ વિચાર્યું છે;

કે વિચારીને કોણ ફાવ્યું છે?

ક્યાં સમય પાસે કાંઈ માંગ્યું છે?

ભાગમાં આવ્યું એ સ્વીકાર્યું છે;

આંગળી ઝાલી કોઈની ચાલ્યા!

એટલે આટલે અવાયું છે;

દોસ્તોના ખભા મળ્યા એથી,

મન મૂકીને રડી શકાયું છે;

કાંકરા નાખતા રહ્યા લોકો!

તળ એ કારણથી ઊંચું આવ્યું છે;

આંકવું મૂલ્ય એનું રહેવા દો!

પોત છે શબ્દનું, સવાયું છે;

એ જીવાડે છે રોજ આપણને,

આ ગઝલ છે કે પ્રાણવાયુ છે?

દાદની બહુ અપેક્ષા ના રાખો;

આ બધું પહેલા પણ લખાયું છે.

: હિમલ પંડ્યા