એમ ચારેકોર ચર્ચાઈ ગયો,
વાંક ન્હોતો પણ વગોવાઈ ગયો.

આપણો કહેવાતો એ સારો સમય,
ક્યાંક આડે હાથ મૂકાઈ ગયો.

જિંદગીભરનો કરેલો વાયદો,
એક સપનું થઈને સચવાઈ ગયો.

પીઠ પાછળ હાથ જે ફરતો હતો,
એક કપરી પળમાં પરખાઈ ગયો.

આપણી ભીતર વલોવાતો ડૂમો,
શબ્દના હોવાથી સચવાઈ ગયો.

પત્ર છો ને સાવ કોરો મોકલ્યો!
એમની આંખોમાં વંચાઈ ગયો.

જિંદગી! જીવવું તને ભારે પડ્યું,
હું અમસ્તો સાવ અંજાઈ ગયો.

શ્વાસ નામેરી હવાને સંઘરી,
દેહનો ફુગ્ગો ય ફૂલાઈ ગયો.

: હિમલ પંડ્યા