શ્વાસની આવ-જા બિનજરૂરી હતી
જ્યાં સુધી આપણી વચ્ચે દૂરી હતી.
કેટલી બેઉ પક્ષે સબૂરી હતી!
આમ જુઓ તો ખાસ્સી જરૂરી હતી.
માનતાં'તાં બધાં - સાવ પૂરી હતી
વારતા છેક સુધી અધૂરી હતી.
દોષ દેવો ય કોને ઉઝરડાતણો?
આપણે પીઠ જાતે વલૂરી હતી
દાદ સમજીને જેને ફુલાતાં રહ્યા,
વાહવાહી નહીં, જીહજૂરી હતી.
શેરિયત જો ન લાવી શકે તો સમજ!
તેં લખી એ ગઝલ બસ મજૂરી હતી.
: હિમલ પંડ્યા
