શ્વાસની આવ-જા બિનજરૂરી હતી

જ્યાં સુધી આપણી વચ્ચે દૂરી હતી.

કેટલી બેઉ પક્ષે સબૂરી હતી!

આમ જુઓ તો ખાસ્સી જરૂરી હતી.

માનતાં'તાં બધાં - સાવ પૂરી હતી

વારતા છેક સુધી અધૂરી હતી. 

દોષ દેવો ય કોને ઉઝરડાતણો?

આપણે પીઠ જાતે વલૂરી હતી

દાદ સમજીને જેને ફુલાતાં રહ્યા,

વાહવાહી નહીં, જીહજૂરી હતી.

શેરિયત જો ન લાવી શકે તો સમજ!

તેં લખી એ ગઝલ બસ મજૂરી હતી. 

: હિમલ પંડ્યા