એક ગુરુ છે વધારે, એક લઘુ ઓછો પડે છે,

જિંદગીની આ ગઝલ લખવામાં એ લોચો પડે છે.

એ હવે અહીંથી નીકળતાવેંત સામું જોઈ લે છે,

એક પથ્થર, એમ લાગે છે જરા પોચો પડે છે!

આ હૃદયને એટલું મજબૂત રાખ્યું છે હવે, કે-

તૂટવાનું તો નથી પણ તો ય હા, ટોચો પડે છે;

ત્યાં જવાનું એ જ કારણથી સતત ટાળ્યા કરું છું,

એ મને જુએ છે ત્યારે સ્હેજ તો ભોંઠો પડે છે;

કુંડળીના દોષ જોઈ કૈંક વરતારા કીધા પણ,

વાત જ્યાં કાબેલિયતની આવતી, ખોટો પડે છે;

રોજ જે ઢસડે કવિતાઓ એ માંહેનો છે ‘પાર્થ’

પણ લખે છે જે ખૂબીથી, એ થકી નોખો પડે છે;

: હિમલ પંડ્યા ‘પાર્થ’