રાત-દિવસ પાળીઓ બદલાય છે,
દર્દ આવે છે, ઉદાસી જાય છે;

હાજરી લઈ જાય આવીને પીડા,
આંસુઓનુંં રોજ પણ ચૂકવાય છે;

ઈચ્છાઓ પળવારમાં ફૂટી જતી!
સ્વપ્ન પાછું આંખમાં ધરબાય છે;

જે નથી હોતું, સતત સામું જડે!
હોય છે એ ક્યાં જઈ સંતાય છે?

કેટલો ઊંચે જઈ બેઠો છે એ,
આ બધું એને ય ક્યાં દેખાય છે?

અહીં ગઝલનો માર્ગ લઈ આવ્યો મને;
શબ્દ સાચું તીર્થ છે - સમજાય છે. 

: હિમલ પંડ્યા