એકલી, બસ એકલી કડવાશ લઈ જીવતા હતાં,

જિંદગીમાં એટલે અવકાશ લઈ જીવતા હતાં.

‘કાશ’ને ભૂલીને જેઓ ‘હાશ’ લઈ જીવતા હતાં,

એ જ સાચા અર્થમાં હળવાશ લઈ જીવતા હતાં.

એમણે એકાદ વેળા પણ અહીં જોયું નહીં,

કોણ જાણે આપણે કઈ આશ લઈ જીવતા હતાં!

આ સંબંધો કોઈ પણ મોસમમાં મ્હોરી ક્યાં શક્યાં?

પાંદડે એ કાયમી પીળાશ લઈ જીવતા હતાં.

એક પણ પાનું હુકમનું કોઈ દિ’ નીકળ્યું નહીં!

આ અમે કેવી ક્ષણોની તાશ લઈ જીવતા હતાં?

પ્હોંચતાવેંત જ પૂછાયો પ્રશ્ન એવો સ્વર્ગમાં,

કેટલાં વરસોથી આવી લાશ લઈ જીવતા હતાં?

: હિમલ પંડ્યા