એમની નજરોને ના ટાળી શક્યાં, 

ના તો ખુદના દિલને સંભાળી શક્યાં. 

આંખના બે સાવ નિર્જન ટાપુઓ,

આંસુઓનું પૂર ના ખાળી શક્યાં.

તેં કરી એ કોશિશો મેં પણ કરી!

પૂર્વગ્રહ ક્યાં આપણે બાળી શક્યાં? 

દૂરનું તો ખેર, ના દેખાય પણ-

સાવ જે સામે હતું, ભાળી શક્યાં?

શબ્દનો જો, હાથ છે માથા ઉપર,

જાતને એથી જ અજવાળી શક્યાં.   

: હિમલ પંડ્યા